DROOMREIS (Verschenen in de bundel Vrouwenthrillers 2009)

Ze ontmoette hem op een van die deprimerende druilerige dagen.  Terwijl het regenwater langzaam haar voeten bereikte stond ze zich voor een etalage te vergapen aan een geweldig paar schoenen dat ze zich niet kon veroorloven.
'Hé, Milou!', hoorde ze achter zich.
'O, hallo, Dennis! zei ze, hem na wat turen herkennend als haar vroegere klasgenoot.
'Dat is lang geleden!' Ze riepen het tegelijkertijd en moesten allebei lachen. 
‘Wat denk je van een lunch’, zei hij naar het restaurant achter haar wijzend, ‘dan kunnen we wat bijkletsen. Ik trakteer’, voegde hij eraan toe toen hij haar zag aarzelen.
Onder het licht van de schemerlamp die boven het tafeltje hing, nam ze hem ongemerkt -tenminste, dat hoopte ze- wat beter op. 
Zijn fijngeweven merkshirt glansde in het zachte lamplicht toen hij zijn colbertje bij zijn nonchalant over de leuning geworpen jas legde. Een prettige aftershavegeur bereikte even haar neus. Niets paste bij het beeld dat ze zich van vroeger herinnerde. Type loozer. Ze had altijd een beetje medelijden met hem gehad, omdat bijna iedereen hem links liet liggen. Maar blijkbaar ging het hem nu aardig voor de wind. Het maakte haar nieuwsgierig. 
‘Wat doe je tegenwoordig?’
‘Ik zit in de handel’.
‘O ja, waarin?’ 
‘Van alles eigenlijk. Ik heb verschillende contacten in het buitenland, Azië vooral’. Het klonk nogal vaag. ‘Maar hoe is het met jou?’
‘Geen succesverhaal’.  Ze roerde omstandig in haar koffie. ‘In een notendop: getrouwd, twee dochters, gescheiden, in een depressie en daardoor ook in de schulden geraakt’. Ze begreep zelf niet goed waarom ze hem dit allemaal toevertrouwde. Hij leek zo oprecht geïnteresseerd, dat was haar lang niet overkomen. ‘Maar nu ik in de schuldsanering zit gaat het beter’, voegde ze er snel aan toe.
‘Dat zal niet meevallen.’ Hij keek haar meelevend aan. 
‘Och’. Ze rechtte haar schouders. ‘Weet je wie ik laatst tegenkwam? Onze lerares kunstgeschiedenis, weet je nog?’ 
Dennis fronste even zijn wenkbrauwen bij de plotselinge verandering van onderwerp, maar niet veel later waren ze terug in de tijd en haalden lachend herinneringen op aan de excentrieke docente die alle conventies aan haar laars lapte en zodoende in de klas voor de nodige vrolijkheid zorgde. 
De tijd vloog om. Met schrik keek ze naar de klok en dacht aan haar afspraak bij de tandarts.
‘Ik moet weg’. Haastig greep ze haar jas en was al op weg  naar de deur. ‘En bedankt voor de traktatie!’ riep ze nog snel over haar schouder.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hoe kon ik er nu zo plotseling vandoor gaan! Met haar mond wijd open staarde ze naar de lamp  boven zich.We hebben geen adressen uitgewisseld, geen telefoonnummers, niets! 
‘Alles goed aan het thuisfront?’ klonk het vanachter het mondkapje boven haar hoofd. Ze murmelde iets onverstaanbaars. Waarom stelden tandartsen je altijd vragen op het moment dat  je niet in staat was erop te antwoorden? 
Het geluid van de boor negerend probeerde ze iets te bedenken om weer met Dennis in contact te komen, maar elk idee leek even onzinnig.
‘Spoelen maar’. Opgelucht kwam ze overeind. Ziezo, dat zat er weer op voor een half jaar. 
‘Uw afsprakenkaartje?’ 
Waar had ze in vredesnaam haar tas gelaten? Op datzelfde moment wist ze het. Naast haar stoel in het restaurant! Dennis was daar natuurlijk allang weg.

‘Heeft u een donkerblauw schoudertasje gevonden?’ vroeg ze nog nahijgend van het hollen aan een jongeman achter de bar. Hij schudde zijn hoofd. Aan de bewuste tafel zaten nu andere mensen en het tasje was weg.
Nog een geluk dat ze haar sleutels altijd in haar jaszak bewaarde.

Eenmaal thuis liet ze zich met een zucht op de bank vallen. Welja, dat kon ze er nog wel bij hebben. Haar portemonnee met alle pasjes weg. Wat zou dat allemaal weer niet kosten om die opnieuw aan te vragen? 
Op dat moment ging de telefoon.
‘Ah, je bent thuis! Je was je tas vergeten, dus ik ben zo vrij geweest ‘m mee te nemen. Ik kom hem wel even brengen, ik weet het adres’. 
‘Dennis!’ Ze slaakte een opgeluchte zucht. ‘Fijn, tot zo!’ 
Hm, hij wist haar adres. Dat betekende dat hij in haar tasje had gesnuffeld; ze wist niet zeker of ze dat prettig vond. Wat had er allemaal ingezeten? Veel tijd om daarover na te denken was er niet, want al snel galmde het geluid van de intercom door het huis. Hij was kennelijk al in de buurt toen hij belde.

‘Tadáá!’ Met een triomfantelijk gebaar hield hij haar tas in de lucht. 
Ze griste het bijna uit zijn handen. ‘Kom je nog even binnen?’
‘Graag’. Hij liep achter haar aan de keuken in waar ze zich aan de tafel zetten.
‘Ik moet zeggen’, zei hij, een slok van zijn koffie nemend, ‘je hebt het van het weinige geld dat je hebt hier toch heel gezellig weten te maken’. 
‘Dat leer je wel in de loop der jaren’. Ze zag hem kijken naar de grote foto aan de muur. ‘M’n dochters, een tweeling ja’, knikte ze, ‘ze wonen bij hun vader’. Ze vertelde hem hoe ze op hun twaalfde daartoe hadden besloten toen hen bleek dat in materieel opzicht bij hun vader aanzienlijk meer mogelijk was dan bij hun moeder. 
‘Wat ellendig voor je’. Het oprechte medeleven in zijn stem deed haar enorm goed en tot haar eigen verbazing hoorde ze zichzelf het hele verhaal rond haar scheiding uit de doeken doen. Het had een haast therapeutisch effect, zo luchtte het haar op.
‘Ik heb hier eigenlijk nooit eerder met iemand zo uitgebreid over gepraat’, besloot ze het relaas.
In een warm gebaar pakte hij over de tafel heen haar handen. 
‘Milou, vroeger op school was jij één van de weinigen die aardig tegen mij was, dat ben ik niet vergeten. Nu zie ik een kans om iets terug te doen’. 
‘Nee joh’, zei ze, in verlegenheid gebracht. 
‘Ik meen het, luister’. Hij vertelde haar dat hij binnenkort een ‘klusje’ -zo noemde hij het- te doen had met een zakenpartner in Maleisië. ‘Als je het leuk vind om weer eens op vakantie te zijn, kun je met mij mee om te helpen en dan boek ik er voor een weekje een leuk hotel bij. Met aparte kamers’, voegde hij er voor de volledigheid aan toe. Hij schetste een aanlokkelijk beeld van het land.    
Al luisterend doemde er een visioen bij haar op van wuivende palmbomen en een ligbed aan de rand van een zwembad in de zon. Een bediende die haar een cocktail aanbood. Ze knipperde met haar ogen.‘Wat houdt dat eh...klusje precies in?’
‘Het stelt weinig voor’, legde hij uit, ‘We nemen een partijtje kleding en wat software mee terug, dat is alles’.
‘Toch niets illegaals hè?’ Ze schrok terwijl ze het vroeg. Het leek natuurlijk niet erg aardig om iemand die je zo’n genereus aanbod deed een dergelijke vraag te stellen. 
Dennis glimlachte. ‘Wees maar gerust, ik doe al jaren zaken met ze’. 
‘Sorry’, zei ze met een kleur.
 ‘Je hoeft je niet te verontschuldigen, je hoort rare dingen genoeg tegenwoordig! Goed dat je voorzichtig bent, dat pleit voor je’. 

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------   

Drie weken later -ze had eerst haar paspoort moeten laten vernieuwen, maar Dennis had betaald- stond ze wat onwennig in de grote hal van Schiphol. De grote nieuwe koffer van een duur merk, ook speciaal voor haar door Dennis aangeschaft, was belachelijk leeg. Behalve een paar luchtige jurkjes, wat ondergoed, haar bikini en wat toiletartikelen, zat er niets in. Er moest ruimte overblijven voor de terugweg, had Dennis gezegd. 
Hij had een eigen ticket voor haar moeten boeken, zodat ze apart moesten inchecken en jammer genoeg ook geen stoelen naast elkaar in het vliegtuig zouden hebben. Ook zou Dennis pas een dag later naar het hotel komen, omdat hij eerst zijn zaken wilde afhandelen. Och ja, als dat het enige ongemak was! Ze nam het graag voor lief.

Geïmponeerd staarde ze omhoog naar het hotel toen ze uit de taxi stapte. De grote witte villa lag op een heuvel en was omgeven door prachtig bloeiende struiken. Vrijwel direct kwam er een bediende aangesneld in een smetteloos wit uniform die haar welkom heette, haar koffer pakte en voor haar uit de trappen opliep. Ze zou niet verbaasd geweest zijn als hij ‘m weer zou neerzetten wanneer hij merkte hoe licht de koffer was en zou zeggen: ‘Nou, dat kunt u zelf ook wel’. Maar met een beleefd ‘follow me please’, liep hij voor haar uit een gang in, opende een deur en toonde met een handgebaar haar kamer.
Snel rommelde ze wat in haar handtasje om wat geld voor een fooi te vinden, maar de bediende glimlachte : ‘There’s been taken care of, miss’, en verdween na een lichte buiging.
Taken care of? Die Dennis, hij had echt overal aan gedacht! Ze liep naar het geopende venster en keek naar het adembenemende uitzicht op een glooiend landschap en in de verte het glinsterende water van een rivier. Met een glimlach liet ze zich achterover op het zachte bed vallen. Geweldig! Een hele week zorgeloos vakantie in dit heerlijke oord! Ze besloot er uit te halen wat er in zat.

Na een goede nachtrust en een heerlijk bad liep ze naar de grote hal waar ze was binnengekomen  en waar direct weer zo’n hagelwitte boy op haar kwam toegesneld. 
‘Breakfast, miss?’ 
Ze knikte. Liever niet op haar kamer, maar gewoon in de eetzaal graag. 
Ze naam plaats aan een tafeltje in de hoek vanwaar ze een goed overzicht had over de rest van de ruimte. Opnieuw stond er een buigende jongeman naast haar, die een karretje bij zich had waarop zo’n beetje alles stond wat een mens zich maar voor ontbijt zou kunnen wensen.
‘Coffee, tea, milk, yoghurt, biscuits, bread, cereals?’ 
Nou, ze wilde alles wel proberen! ‘A little bit of everything please’, zei ze voorzichtig, maar of haar verzoek heel gewoon was werd alles uitgestald op haar tafel in kleine porseleinen schaaltjes. Een gekookt eitje, gebakken ei met spek, roerei, Engelse sausages en baked beans, zelfs aan de Amerikaanse pancakes was gedacht. Het was natuurlijk onmogelijk alles op te eten, maar van alles een hapje nemen moest toch kunnen. Ze keek voorzichtig om zich heen, half verwachtend allerlei afkeurende blikken te ontmoeten van mensen die haar hierna zouden aanduiden als ‘die veelvraat’ of zoiets. Maar niemand lette op haar. Behalve misschien die keurige meneer die daar opzij de krant zat te lezen. Even leek het of hij boven de krant uit naar haar staarde, maar waarschijnlijk verbeeldde ze zich dat. Ze voelde haar blos langzaam verdwijnen.
‘Kom, denk nu eens niet aan wat anderen misschien van je vinden, maar geniet nu eens gewoon!’ vermaande ze zichzelf. 
Na het overdadige ontbijt leek haar een wandeling wel een goed idee. Bovendien was ‘t leuk om de omgeving eens te verkennen. Dennis zou ’s avonds pas komen.

‘Volgens mij heb je mij niet gemist vandaag!’
Betrapt keek ze naar hem op vanonder haar handdoek die ze net om zich heen probeerde te wikkelen en zwaaide ondertussen naar het kleine meisje waarmee ze gezwommen had. 
‘Niet echt nee!’ bekende ze met een lach. Maar ze merkte dat ze het toch wel heel leuk vond hem weer te zien.
‘Zijn de zaken goed verlopen vandaag?’ informeerde ze toen ze tegenover elkaar aan de dinertafel zaten. Dennis knikte en schakelde over op een ander onderwerp. Ze had al eerder gemerkt dat hij liefst niet over zijn werk praatte. Nou ja, dat was zijn goed recht en zo interessant was het waarschijnlijk ook niet.
De dagen die volgden beleefde ze als in een roes. Behalve een gezellige en meelevende gesprekspartner, bleek Dennis ook een uitstekende gids. Ze bezochten allerlei bezienswaardigheden en hij wist daar verbazend veel bijzonderheden bij te vertellen. En bij alles wat ze deden viel haar op dat geld bij hem kennelijk geen rol speelde. Gewoon van genieten, nam ze zich voor, ze zou snel genoeg weer te maken hebben met haar eigen strakke budgettering.
Iets anders wat haar opviel was, dat hij op het romantische vlak geen enkele toenadering bij haar zocht. Het gaf haar gemengde gevoelens. Enerzijds sierde het hem, tenslotte kenden ze elkaar amper, aan de andere kant maakte het dat ze zichzelf met enige twijfel in de spiegel inspecteerde op punten van eventuele onaantrekkelijkheid. Nog een mogelijkheid, bedacht ze later, was dat hij in het geheel niet gecharmeerd was van het andere geslacht. Enfin, misschien maar beter zo, het zou alles misschien alleen maar gecompliceerder maken. 

Op de avond voor hun vertrek overhandigde Dennis haar een kartonnen doos. ‘Deze spullen mag je in je koffer doen’, verduidelijkte hij. Nieuwsgierig kiepte ze de inhoud op haar bed. Een stuk of wat spijkerbroeken met bijpassende jasjes, wat T-shirts en een aantal dvd’s. Allemaal nieuw spul zo te zien; precies zoals hij gezegd had. Ze vouwde alles netjes op en vulde de koffer.  Alleen morgen nog wat toiletspulletjes en dan kon ‘ie dicht. 

In de taxi die hen naar het vliegveld bracht was Dennis opvallend zwijgzaam, bijna op het norse af. 
Ze dacht terug aan de vorige avond toen hij haar had meegenomen naar een klein kasteeltje aan de oever van de rivier. Hoe ze op het romantisch verlichte terras hadden gegeten en zelfs hadden gedanst toen het orkestje begon te spelen en waarbij Dennis een verrassend goede partner bleek. 
‘Heb je een beetje genoten?’, had hij gevraagd. ‘En of!’ had ze geantwoord. Hierna had hij haar zo merkwaardig aangekeken, alsof het antwoord hem eerder teleurstelde dan blij maakte.
En nu deed hij opeens zo afstandelijk. Ze zuchtte. Nou ja, hij bleef toch een beetje iemand met een gebruiksaanwijzing, net als vroeger.
Ziezo, daar zag ze in de verte de luchthaven al. Nu het allemaal achter de rug was wilde ze ook maar het liefst zo snel mogelijk thuis zijn.
Met de koffers op een bagagewagen liepen ze naar de incheckbalie en voegden zich in de rij. 
 Terwijl ze haar paspoort aanreikte en met moeite haar koffer op de band zette keek ze achterom. Verdorie, Dennis kon haar wel eens even helpen tillen zeg! Waar was hij in vredesnaam opeens? Zelfs zijn koffer stond niet meer op het wagentje. 
‘Miss!’ Verward draaide ze zich om naar de vrouw achter de balie die haar de bekende vragen stelde, als: ‘Geen scherpe voorwerpen, geen vloeistoffen bij u?’ Nee hoor, niets van dat alles. 'U heeft zelf uw koffer ingepakt en steeds in het oog gehouden?’ Ja ja, dat ook. 
Met haar instapkaart en paspoort in de hand stapte ze uit de rij en keek speurend om zich heen. 
Vreemd. Als hij even naar de wc was gegaan zou hij dat toch wel gezegd hebben? Nee, dan zou hij trouwens ook z’n koffer niet hebben meegenomen.
‘Als je me kwijt bent, ga niet zelf ook rondlopen maar blijf waar je bent’, had ze haar dochters vroeger altijd voorgehouden. Dat zou ze dan nu zelf ook maar eens in de praktijk brengen. Ze zakte neer op een van de bankjes aan de zijkant vanwaar ze een goed overzicht op de balie en de hal had. 
Daar kwam een belangrijk uitziende heer in uniform aanlopen met naast zich een man die haar vaag bekend voor kwam. Misschien kon ze hen vragen of ze een blonde jongeman hadden gezien in jeansjack met een blauwe koffer. Nee, belachelijk natuurlijk; er liepen er wel honderd rond die aan die omschrijving voldeden. De twee mannen leken trouwens wel rechtstreeks op haar af te komen. En waar kende ze die ene nu toch van? De hotellobby, met krant, schoot het opeens door haar heen. Veel tijd om daar verder over na te denken kreeg ze niet, want de man in uniform –Military Police, las ze op zijn pet- vroeg haar met hen mee te komen. Het klonk heel beleefd en ze meende zelfs een klein glimlachje te bespeuren. Dan kan het ook niets ernstigs zijn, dacht ze terwijl ze met hen mee liep. Maar het had natuurlijk wel iets met Dennis te maken, waarom zou die anders opeens spoorloos zijn? 
Ze liepen een kamer in waar nog twee politiemensen stonden die haar uitdrukkingloos aanstaarden. 
Verbaasd keek ze naar de tafel voor hen. Daar lag haar koffer, geopend en zelfs aan een kant kapotgesneden. ‘Is this yours?’werd haar gevraagd. Ze knikte en haar hart begon te bonken. Dit had ze wel eens in een film gezien en die liep niet goed af! ‘What eh..what’s going on here?’ stamelde  ze. ‘You are under arrest’ en ‘drugs’ was alles wat ze verstond. Haar lijf werd klam en haar oren begonnen vreemd te suizen. De stemmen klonken van steeds verder weg en uiteindelijk zonk ze weg in een diep zwart gat.

‘Milou!’ Iemand riep duidelijk haar naam. Langzaam opende ze haar ogen en staarde naar het vertrouwde gezicht boven zich. ‘Dennis!’ 
‘Nou, jij was wel heel moeilijk wakker te krijgen!’ Hij streek wat haren uit haar gezicht. 
‘Kom op, onze eerste vakantiedag; we gaan vandaag raften op de rivier!
Verdwaasd keek ze om zich heen en zag haar twee dochters in de deuropening staan.
‘Mam, schiet je een beetje op? Pappa en wij zijn al eeuwen klaar!’

​

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------